Page Graphics

lunes, 14 de junio de 2010

Goodbye my lover.

Serviría un adiós de despedida final. Pero no fuiste capaz de pronunciarlo. Fué un hasta luego y esperar a encontrarte a la vuelta de la esquina. Trajo consigo un puñado de esperanzas; un racimo de promesas. Pero ya se han ido y solo queda el resto de una operación demasiado complicada de sentimientos, con saldo negativo. Sin embargo yo si puedo decirlo. Adios. Quiero que estés lejos. He sido capaz de hacerlo en otras ocasiones, pero esta es la definitiva. Te has ido y no hay oportunidad de cuartas, ni quintas, ni sextas... oportunidades. Espero que cuando te des cuenta de ello no quieras recuperarme. Ya te habré olvidado. Te recordaré por como fuiste y no por como eres. Revive otra vez todos los retales de recuerdos que guardas en tu cofre de tesoros. Yo me crearé el mío de despedida. Será precioso en mi cabeza. Lástima que tu no lo puedas disfrutar. Ya es tarde. Hasta siempre y hasta nunca. Te faltó valor para hacerlo. Ahora no se te ocurra pronunciar el perdón que he esperado tanto tiempo. Ha terminado, los segundos se agotaron. Disfrutaste de tus tiempos muertos. Ahora has consumido tu oportunidad. The end. Next. Estaré esperando por otro. Tu ya no te encuentras en mi lista de favoritos. Simplemente está vacía. No entrarás de nuevo en ella. Recuérdalo cuando se te ocurra pensar en mi. Todo acabó. No existe futuro posible para nosotros. Fue bonito, no lo niego. Pero te digo adiós. Lo digo por los dos.

I am a dreamer but when I wake, you can't break my spirit - it's my dreams you take.

miércoles, 9 de junio de 2010

Adeus.

As veces acordas e pensas que todo mudou, mais en canto sentas no borde da cama volve esa dor ao corazón, ese repique de lembranzas; ollas cara a xanela e o sol bate con tódalas súas forzas nos teus ollos. A bágoa que roldaba pola conca do ollo reflicte toda a súa luz e volves pensar en todo o que botas en falta. As saudades apodéranse, gostabas de ver chover, de correr e correr por aqueles bosques verdes, regatos, fentos e pozas... a felicidade do lume de mañá na cociña de ferro, o pan da casa feito no forno de leña ou os raios do sol que atravesan as nubes grises que non son síntoma de tristeza se non de esperanza.
Segues pensando que como é que che veñen esas imaxes a cabeza cando o único que tes no corazón é a dor de perdelo. Voltas e máis voltas ao mesmo tema, sen explicacións, despois de tantos anos á espera da felicidade... Viu ate aquí mais xa non era el. Mudou, sentes como se a persoa que amabas, coa que soñabas cada noite, morrera e non tiveras oportunidade de voltar a namoralo; non merece a pena porque el xa non existe. E doe porque aínda podes velo, sentado fronte a ti, a súa cara e as súas mans; mais xa non son os seus beixos nin as súas caricias. E é nese intre cando perdes toda ilusión, choras por cada minuto que tiñas deseñado e que non vai acontecer. Tardas días, semas e meses en tentar esquecelo de novo, e custa, custa moito; e non consegues e pensas que non existe solución. Mais co paso do tempo saes, a cabeza volve a tratar outros temas e o corazón consegue ter outro ritmo.
Aínda dormes e acordas con a sensación de perdelo, sen embargo todos os recordos mantense, como rescoldos dun fogo morto. Ouvir unha canción, ver unha fotografía ou rememorar os momentos especiais doe, veste obrigada a lembrar mais co tempo consegues manter fóra todo o malo e conservar a ledicia e a saudade dos recordos.